Driften tot zelfbehoud

Het geheel van aan de lichamelijke functies gebonden behoeften die noodzakelijk zijn voor de instandhouding van het individu, zulks naar analogie van de honger. In het kader van Freuds drifttheorie staan de driften tot zelfbehoud, die hij ook Ik-driften noemt, tegenover de seksuele driften. Omdat deze driften door Freud gemodelleerd worden naar het schema honger-eten en omdat de bevrediging van die prikkeling – naar men zegt – minder variatie toelaat dan de seksualiteit, zou de drift tot zelfbehoud sterker gebonden zijn aan een bepaald object.