Extimiteit

Een lacaniaans neologisme, de samentrekking van “extern” en “intiem”. Lacan gebruikte het woord extimiteit om de bijzondere verhouding te omschrijven van het subject tot het (oorspronkelijke) object waarnaar het verlangen uitgaat. Cruciaal is de paradoxale aard van dit object. Enerzijds is het in de realiteit steeds een teruggevonden object; anderzijds kan het nooit verloren gaan, want het werd gecreëerd op het ogenblik dat het onder een verbod kwam te vallen (het incestverbod creëert een verlangen naar een oorspronkelijk object). Op de plaats van het oorspronkelijke object is er slechts een leegte, maar die leegte organiseert de psychische realiteit van het subject (diens intimiteit). Er huist dus een vreemde in het binnenste van ieders intimiteit. Zie Object a. [KL]