Hospitalisme

Een syndroom dat werd beschreven door onder andere Spitz. Kinderen die langdurig in het ziekenhuis verblijven, daar goed verzorgd maar onvoldoende contactueel gestimuleerd worden, gaan lijden aan een soort apathie, waardoor ze achterblijven in motorische en geestelijke ontwikkeling, meer vatbaar zijn voor ziekten en significant vaker sterven. Doordat men zich dit ging realiseren, veranderde de regelgeving met betrekking tot kinderen in ziekenhuizen enorm. Zie Anaclitische depressie. De term “hospitalisme” wordt ook gebruikt om patiënten (en behandelaars) te karakteriseren in de inrichtingspsychiatrie, die door hun langdurige intramurale verblijf bepaalde sociale vaardigheden hebben verloren.