Met gepaste regelmaat spreek ik Renate Ruysz over wier analyse ik (Harry Stroeken) in 1990 een boek publiceerde (Van dochter tot vrouw, Boom, Amsterdam 1990) Het boek is later ook als Rainbowpocket is uitgegeven, is al lange tijd uitverkocht en nu alleen nog antiquarisch verkrijgbaar. Ik sprak Renate (haar fictieve naam in het boek) laatst op een tentoonstelling, waarbij enkele schilderijen van haar te zien waren. Zij praat gemakkelijk. Zij is blij mij weer te zien.
Renate heeft zich ontwikkeld tot beeldend kunstenaar. Haar kinderen maken het goed, al is de oudste wat zoekende, net als zijzelf deed op die leeftijd. Haar man Pieter was ooit een korte periode zwaar depressief, maar nu hij goede medicijnen krijgt gaat het prima. Zij heeft zich kunnen verzoenen met haar verleden en haar ouders, die inmiddels overleden zijn. Het contact met haar broers en zus is goed. De familieband is de laatste jaren zelfs versterkt.
Onlangs heb ik haar opgebeld en gevraagd mij te vertellen hoe zij na zoveel jaar terugkijkt op haar analyse. We spreken elkaar in haar atelier bij deze gelegenheid wat langer. Zij blijkt met een positief gevoel op haar analyse terug te kijken, al lost een analyse niet de gewone moeilijkheden van een mensenleven op. Renate begint haar evaluatie als volgt: “Ik ben mij door de psychoanalyse op het heden kunnen gaan richten en heb het gezin van herkomst, mijn ouders, enz. achter mij kunnen laten. Ik ben mij minder slachtoffer gaan voelen. Ik heb er veel van geleerd, onder andere ‘iemands werkelijke beweegredenen leren zien’. Ik ben verantwoordelijk voor mijn eigen leven. En ik heb minder begrip gekregen voor excuses, als ‘geen rood fietsje gekregen’, ’te weinig aandacht’, etc. .”
Het was een prettig en voldoeningschenkend gesprek.