Aanleuningstype van objectkeuze

Het liefdesobject wordt gekozen naar het model van de ouders, die in de ogen van het kind aanvankelijk zeer machtig waren en van wie het kind geheel afhankelijk was. Zie Freuds Ter introductie van het narcisme (1914c; 6: 342n). Dit model kan gebaseerd zijn op de feitelijke ouders, maar ook op de ouderfiguur die het kind zich wenste als compensatie voor het ontbreken van zorg. Bij dit ‘aanleunende’ type gaat het om de verhouding tot de ander die hoort bij de vroegste fasen van het kinderleven, wanneer het kind nog volkomen aangewezen is op degene die het voedt en verzorgt. Het verlies van zo’n belangrijk object kan dan ook als levensbedreigend worden ervaren. Naar dit model kiezen volwassenen – soms onbewust – een partner. Zie Anaclitische depressie.