Spiegelstadium

Het jonge kind identificeert zich met zijn beeld in de spiegel (imaginaire identificatie), nog voordat het zichzelf als eenheid kan ervaren. Maar het spiegelstadium is voor Lacan meer dan een ontwikkelingspsychologisch gegeven: het is een essentieel moment in de wording van het subject, namelijk de constitutie van het Ik als eenheid in een beweging van miskenning (méconnaissance). Aangezien het kind zich identificeert met een beeld dat hem van buitenaf, in/door de spiegel wordt aangereikt, is het Ik in essentie iets wat vreemd is aan het subject. Het spiegelstadium is echter geen louter imaginair gebeuren. Lacan benadrukt de noodzakelijke aanwezigheid van de Ander opdat het subject zich kan spiegelen en erkend weten. Dit symbolische element verschijnt bijvoorbeeld in de ouder die het kind voor de spiegel houdt en zegt: ‘Dit ben jij.’ [KL]