Kritiek op de psychoanalyse

Vanaf haar ontstaan heeft de psychoanalyse te maken gehad met een stroom van kritiek. Centrale punten daarin waren en zijn nog steeds: Freuds zogenaamde panseksualisme (zie Seksuele drift) en de empirisch-wetenschappelijke status van de psychoanalyse. Daarnaast moest de psychoanalyse – waarschijnlijk meer dan enige andere wetenschap – zich teweerstellen tegen kritiek van een soms abominabel wetenschappelijk niveau. Recent noemt men dit koste wat kost in diskrediet brengen van Freud en de psychoanalyse – vaak moeilijk te onderscheiden van meer objectieve en constructieve kritiek – Freud-bashing. De voortdurende kritiek op de psychoanalyse door buitenstaanders heeft een versterkend effect gehad op belangrijke kritische stromingen binnen de psychoanalyse zelf. Hoewel deze kritische stromingen reeds een lange geschiedenis kennen (denk aan vroegere dissidenten als Adler en Jung), hebben zij pas de laatste decennia voet aan de grond gekregen in alle geledingen van de psychoanalyse zelf. Dit heeft twee belangrijke gevolgen gehad. Ten eerste een sterke inhaalbeweging inzake PL”>empirisch onderzoek van psychodynamische theorieën en behandelvormen. Ten tweede een discussie binnen de psychoanalyse zelf omtrent welk type van empirisch onderzoek het meest geschikt is om psychodynamische hypothesen en theorieën te toetsen. [PL]